Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ (Επίλογος)

(Είναι το τελευταίο τμήμα της σειράς αυτής.

Είναι περίεργο που όταν κάποιος ή κάποια «μπει» στο blog διαβάζει από το τέλος, αντικρίζοντας πρώτα τον επίλογο, οπότε αν θελήσει να διαβάσει τα προηγούμενα τμήματα θα πρέπει να ακολουθήσεις ανάποδη πορεία. Ωστόσο, έστω και κατά τύχη, προσπαθώ να ανατρέψω αυτό που έχω ως αίσθηση από την κοινωνική πραγματικότητα: Είναι ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω. Ε λοιπόν στο σημείωμα αυτό την αποκαθιστώ προσπαθώ να την γυρίσω ανάποδα. Κάντε και εσείς το ίδιο.)

Η πορεία του ανθρώπου για τη σύλληψη του μεγάλου, της πραγματικότητας, από το μικρό, την ανθρώπινη νόηση, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί θυσίες. Είναι μια κοπιαστική διαρκώς ανακυκλούμενη πορεία αλληλεπιδράσεων και μετασχηματισμών, τόσο του ανθρώπου όσο και της ίδιας της πραγματικότητας. Η ενσωμάτωση του πραγματικού στις νοητικές δομές του ανθρώπου τις μετασχηματίζει, μετασχηματίζοντας ταυτόχρονα το ίδιο το πραγματικό σε νοητικά σχήματα. Οι έννοιες είναι προϊόντα αυτού του παιχνιδιού των αλληλεπιδράσεων. Οι έννοιες δίνουν στον άνθρωπο την δυνατότητα να δείξει ότι αντιλαμβάνεται, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται, την πραγματικότητα. Τον βοηθούν να αλληλεπιδράσει με άλλους ανθρώπους και να ενισχύσει την Κοινωνία, το προστατευτικό κάλυμμα που τον βοηθάει να υπάρχει. Τον βοηθούν να προχωράει στο δρόμο της ολοκλήρωσής του, στο δρόμο της συνάντησής του και της συνειδητής ταύτισής του με την όλη πραγματικότητα. Μέχρι να έλθει εκείνη η ώρα, κάθε φορά θα τη γνωρίζει καλύτερα και κάθε φορά θα προσπαθεί να πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή συμφωνία των εννοιών του με την πραγματικότητα καθεαυτή. «Αυτή ακριβώς η συμφωνία είναι η Αλήθεια».

Ισχυρός σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι η παραγωγικότερο δημιούργημά του: Η Επιστήμη, το κερί που ανάβει και φωτίζει μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας.

Κοινωνία, Επιστήμη και Αλήθεια, είναι δεμένες με τον άνθρωπο σε ένα διαρκές ερωτικό στροβίλισμα που τον οδηγεί όλο και ψηλότερα, τον οδηγεί στην ολοκλήρωση. Τον απελευθερώνει από τα δεσμά του.

Τα εμπόδια όμως είναι σύμφυτα με την ίδια την πορεία, με τον ίδιο τον άνθρωπο, με τις ίδιες τις αλληλεπιδράσεις, με την ίδια την πραγματικότητα. Η αδράνεια είναι εγγενής ιδιότητα του Είναι. Μα ο ρόλος της ανθρωπότητας είναι να προσπαθεί και να δρα έτσι ώστε η αντίσταση που προβάλει η αδράνεια να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Αν μερικές φορές φαίνεται να παίρνει το επάνω χέρι, είναι κάτι προσωρινό. Ο άνθρωπος ανασυντάσσει τις δυνάμεις τους και προχωράει σε καινούριες αναμετρήσεις σε ένα αγώνα που δεν έχει άλλο τέλος, έξω από αυτό του ίδιου του κόσμου.

Στη σημερινή, δύσκολη, μεταβατική περίοδο που ο άνθρωπος αισθάνεται όλο και περισσότερο αδύναμος, είναι ευθύνη των επιστημόνων να βοηθήσουν ώστε να γίνει κατορθωτό να δημιουργηθούν συνθήκες εξόδου από τον νέο μεσαίωνα που απειλεί την ανθρωπότητα. Είναι ευθύνη των ατόμων να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της προσπάθειας, της δράσης, του αγώνα για να κρατηθεί άσβεστη η φλόγα του κεριού. Είναι ευθύνη του σχολείου και ειδικότερα των δασκάλων να ανοίξουν τους ορίζοντες στα νέα παιδιά για να συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας άλλης πραγματικότητας που θα επιτρέπει στο φως της Επιστήμης να πολεμάει τα σκοτάδια της άγνοιας και των δεισιδαιμονιών.