ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΛΕΙΣΤΕ ! (Δώστε μια ευκαιρία στην ελπίδα)

Επειδή είναι σημαντική η επίδραση των μέσων ενημέρωσης, ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών, στη διαμόρφωση της κυρίαρχης αντίληψης της κοινωνίας, παρατηρείται έντονα ο εγκλωβισμός των φορέων της εκπαίδευσης, πολιτικών, συνδικαλιστών, εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων, σε μια διεστραμμένη εμπλοκή με θέματα που σχετίζονται με την ελληνική εκπαίδευση. Οι γονείς, μόλις το παιδί τους ξεκινήσει να φοιτά (κυρίως) στη δεύτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης, το πρώτο που θα σκεφτούν είναι πως θα το ενισχύσουν (χωρίς καν να ελέγχουν αν όντως χρειάζεται, σε ποια σημεία και τι είδους ενίσχυση) με φροντιστήρια για να είναι … έτοιμο (!). Οι μαθητές μαθαίνουν τη διεστραμμένη όψη της προσέγγισης ενός γνωστικού αντικειμένου πριν γνωρίσουν τη διαδρομή που το σχολείο θα τους προτείνει, με την καθοδήγηση των δασκάλων και των συμβούλων τους. Πολλοί εκπαιδευτικοί παραβλέποντας την πραγματική κατάσταση της επίδοσης των μαθητών, χωρίς να προβληματίζονται για την αποτελεσματικότητα της διαμεσολάβησης ανάμεσα στο πλαίσιο εργασίας του προγράμματος σπουδών και στους μαθητές, προσαρμόζονται στην αλλοτριωμένη εκπαιδευτική πραγματικότητα και την υπηρετούν, είτε ενεργητικά (ιδιαίτερα κλπ) είτε παθητικά, με την αποδοχή της. Οι διαχειριστές του πολιτικού γίγνεσθαι, κατά συνέπεια και οι σχεδιαστές της σχολικής πραγματικότητας, δεν διαμορφώνουν τις κριτικές τους ή κάθε «νέα» τους πρόταση χωρίς να λάβουν υπόψη τους την επικυρίαρχη αλλοτριωμένη λογική και τις εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που την συγκροτούν.

Αυτή η αλληλεπίδραση ΜΜΕ και κοινωνίας σε ένα αλληλο-τροφοδοτούμενο κύκλο φαυλότητας, όπου τα πρώτα οδηγούν, πιέζουν και εκβιάζουν τη δεύτερη και η δεύτερη αποδέχεται, αλλοτριώνεται και υποχωρεί σε ένα αγελαίο κομφορμισμό τον οποίο συνεχίζει να αποζητά, διαμορφώνουν το σημερινό ελληνικό σχολείο. Ένα σχολείο όπου επιτρέπεται να κυριαρχούν εκείνες οι πρακτικές (που με τη βοήθεια των ΜΜΕ διαδίδονται) οι οποίες απομακρύνουν το μαθητή από την έρευνα, την επιστημονική μέθοδο και σκέψη και τον οδηγούν, χωρίς αντίσταση, στην αποδοχή των ψευδοεπιστημονικών αντιλήψεων μέσα από μια διαδρομή πίστης και άκριτης αποδοχής. Ένα σχολείο στο οποίο δεν έχει καμιά σημασία να εφαρμοστεί οποιαδήποτε νέα πρόταση βελτίωσης της γνωστικής πορείας των μαθητών, αφού είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη επειδή θα την καταπιεί η ισοπεδωτική σημερινή πραγματικότητα. Ένα σχολείο που αντί να διεγείρει συνειδήσεις και να προωθεί την αμφισβήτηση της στασιμότητας, υπηρετεί τη λογική της άεργης ενίσχυσης, του ντοπαρίσματος και μετασχηματίζει τους μαθητές τους σε ζόμπι, σε νευρόσπαστους εκτελεστές έτοιμων συνταγών.

Ένα τέτοιο σχολείο είναι ένα νεκρό σχολείο. Ο χρόνος με το άρμα του σέρνει το άταφο κουφάρι του στους δρόμους της ιστορίας ενώ στα πεζοδρόμιά της τα πλήθη όλο και περισσότερο αδιαμόρφωτα, βγάζουν στο σφυρί της διαπραγμάτευσης το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί κέρδος για μια κοινότητα: το αύριο. Μέχρι τώρα κανείς δεν κάνει τίποτε για να σταματήσει την αποσύνθεση. Οι πολιτικές οντότητες ομφαλοσκοπούν και αλληλο-συμπλέκονται για τη διαχείριση του κοινωνικού ελέγχου, οι διανοούμενοι ελαχιστοποίησαν τις παρεμβάσεις τους, κοιμήθηκαν, αν δεν έχουν απονεκρωθεί. Ο συνδικαλισμός, όλο και περισσότερο υποτονικός, υποτάσσεται στο σύνδρομο της καθημερινότητας. Η ιστορία επιτρέπεται να διαμορφώνεται από ρεύματα ημι- ή και αμαθών κοινωνικών οντοτήτων που πιστεύουν και δεν αμφισβητούν, που αποδέχονται και δεν ελέγχουν, που αποδομούν και δε χτίζουν, επιτρέποντας το υπερφυσικό να κυριαρχεί απέναντι στο φυσικό, το τίποτε να υπερτερεί της ύπαρξης.

Οι κυβερνήσεις δείχνουν να επιχειρούν δήθεν «αλλαγές» με τις επονομαζόμενες μεταρρυθμίσεις. Αυτό που φαίνεται, όμως, είναι ότι αποσκοπούν στη διατήρηση του συστήματος, στη συνέχιση της ύπαρξης του σημερινού σχολείου και όχι στο μετασχηματισμό του. Για αυτό το λόγο και επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους συνήθως στην αλλαγή των εξεταστικών συστημάτων, επιλογή που ήδη έχει φανεί από τη μέχρι τώρα πορεία ότι είναι ο διεγέρτης της πτώσης.

Η κατάσταση δεν φαίνεται να μπορεί να βελτιωθεί, επειδή το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην ελλιπή γνωστική κατάσταση των μαθητών που αποφοιτούν από το σημερινό σχολείο. Παρόλο που αυτοί οι μαθητές υπέστησαν διαδικασίες ενίσχυσης, είτε εκτός σχολείου, είτε μέσα σε αυτό (επίσημη αποδοχή ότι το σχολείο είναι νεκρό). Όσο η πραγματική εργασία των μαθητών θα αντικαθίσταται από παθητική παρακολούθηση μαθησιακών διαδικασιών, όσο οι ποσοτικές δράσεις θα κυριαρχούν σε σχέση με τις ποιοτικές, τόσο θα συνεχίζεται ο εκφυλισμός. Φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μια ριζοσπαστική ενέργεια η οποία θα ανοίξει το δρόμο για πραγματικές αλλαγές του σχολείου και της χώρας: Αφήστε τις εξετάσεις, τα σημερινά σχολεία κλείστε, είναι άχρηστα και επικίνδυνα, επιτέλους δώστε μια ευκαιρία στην ελπίδα.